Szczęście płaczące

Leżałam na podłodze, trzęsąc się i płacząc, zawinięta w koc-kuleczka. 

-Aż tak mnie nienawidzisz?- usłyszałam, ale nie było żadnej odpowiedzi. Widziałam tylko kątem oka jej uśmiech. Cisza, złota, szczęśliwa cisza.

Nie skacz z klifu bo się połamiesz. Nie dotykaj ognia bo się sparzysz. Nie dotykaj bo gorące.

Te wszystkie zakazy, powodowały wieczne blokady. 

Niedługo po moim rozstaniu, wróciłam na krzesełko do mojej ulubionej kawiarni i umówiłam się z A. na robienie podsumowania. 

Co poszło nie tak? Czy mogłam zrobić coś wcześniej? 

Porządek, pogrupowanie, bingo. 

Kolejny facet który mimo zgody na wszystko, powodował blokadę w głowie.  

Ogromny to jest problem. 

Jak żyć skoro wszystkie chęci są zawieszone w powietrzu?

Odpowiedź jest prosta, nie da się. Nie da się tak funkcjonować bez strat.

Po ostatniej sesji sznurkowej, leżałam zawinięta w koc i myślałam o tych wszystkich ludziach, którzy byli, będą, którzy zniknęli lub nadal są. 

Popatrzyłam na mojego Riggera, i poleciały mi po policzkach łzy.

Jestem taką zajebistą szczęściarą, mam możliwość próbowania emocji z dystansu, topienia się w nich kiedy o to poproszę, mam możliwość poznawania nowych wspaniałych ludzi tutaj i właściwie wszędzie wokół. I mam nad tym wszystkim większą kontrolę, niż nigdy dotąd.

Owszem doskwiera mi brak tej jednej, wyjątkowej osoby, ale ona przyjdzie (lub ja ją znajdę) gdy nadejdzie na to odpowiedni czas.

Dziś ostatnie ślady po sesji znikają, ulotne szczęście, i dusza masochistki po cichutku proszą o jeszcze.